Bu bir övgü yazısı değildir. Herhangi bir beklenti veya buna benzer bir amaçla kaleme alınmış da değildir. Birilerine hoş görünme arzusu ile yazılmış bir yazı hiç değildir. Bir kuruluşu yerme, diğerini yüceltme emellerine alet edilmiş
“Balkanlardaki Türkiye, Anadolu’daki Türkiye’den daha büyüktür.” Böyle bir tabirle karşılaştığımızda ilk başta biraz irkilebiliriz. Hatta kimimizin dimağında biraz tuhaf bir etkiye de neden olabilir. Ancak hayatında uzun müddet hem Balkanlar hem de Türkiye serüveni olanlar,
Bugünün aydınları olarak her birimizin kendine has bazı prensipleri vardır. Kişilik olarak sahip olduğumuz artı ve eksilerimiz söz konusu olduğunda, hep daha iyiye doğru bir meylimiz ve seyrimizin mevcudiyetini kimse inkâr edemez. Kendi has meşrebimizin
Zamanımızın bir getirisi olan hız bizden ve yaşadığımız mekândan birçok şey götürüyor. Hız kısa vadede nefisleri okşasa da uzun menzilli seyrinde ruhun yorulmasına sebep oluyor. Çevresini bu denli etkileyen hız insanın yaşadığı mekânın da alabildiğine
Soğuk. Dört bir yandan üstüme yağıyor. Omuzlarımda buzlanmış yumaklar. Silkeliyorum arada bir. Düşmezler bazen. Kovuyorum ellerimle. Avuçlarıma yapışıyorlar. Ne menem şeymiş bu soğuk? İçime içime işliyor. Çaresi yok mu? Sokaklar bomboş… Oturduğum kaldırım taşı konuşsa
“Kişinin bildikleriyle amel etmesi, kişiye bilmediklerini de öğretir” diye güzel bir hadis var. Doğru bilgiye ulaştıran doğru bilginin yerinde kullanılmasının tabii bir tezahürü bu. Bilmediklerine “biliyor” süsü vermek ise kişiye bildiklerini de unutturur, maazallah. Amel
