Toplumsal tarihin kayda değer görmediği, adını tire diye adlandırdığımız kısa bir çizgi. Koca bir hayatı sığdırmış içine. Ölüm ile yaşamı birbirinden ayıran ama bir bütün haline getirmeden de anlamlandırılamayan o çizgi. İzler bırakıyoruz hayatta hep.
Bazen hissetmediği şeye inanmaya zorluyor kendini insan. Daha sert, daha hoyrat bir yaşam çağrışımı yapıyor yüreğine hep. Mutlu günlere duyulan özlemden herhalde. Sokaklarda garip bir telaş, ağaçların tohumu dallarını gökyüzüne değdirtecek kadar umutlu, zaman desen
İnsan çok üzgün olduğu zamanlarda kelimelerden uzaklaşırmış meğer. Söyleyeceği, anlatacağı şeyler azalır, yaşanmış veya yaşanacak olan şeylere odaklanırmış meğer. Ne çok şey biriktiriyoruz hayatta. Böylesine hoyrat bir savaşta gözden kaçıyor bazen bazı yaşamlar, değerler ama
Yeni bir şey. Güzel bir şey. Eylül, susuz serapların sonunda sararmaya başlayan yapraklarla karşılayacak bizi, biliyorum. Her başlangıç bana eski bir başlangıcı hatırlatıyor böyle zamanlarda. Geriye doğru yol alıyormuşum gibi sanki. Bölümüm itibariyle stajlardan edindiğim
